نگاهی به اقدام آتش به اختیارهای دانشگاه شهید چمران برای برطرف کردن مشکلات مردم

در حالی که این روزها بسیاری از جوانان سرگرم فضای مجازی شده‌اند و در پیچ و خم پیج‌های اینستاگرام و گروه‌های تلگرام به گذران اوقات می‌پردازند، فعالان بسیج دانشجویی دست به اقدام ارزشمندی زدند.

انتقال آب کارون هم حرام است، هم خلاف قانون/ #نه_به_انتقال_آب_کارون/ گفتگوی اختصاصی با سید محمدمهدی صدرالساداتی

فرهنگ جنوب/علی سواری:
«هم حرام است، هم خلاف قانون» جمله‌ای است که یک فعال فضای مجازی زیر عکس خود در اینستگرام منتشر کرد. تصویری که در آن یک طلبه روحانی برگه‌ای در دست دارد که در آن به صراحت نوشته شده «نه به انتقال آب کارون». و این آغازی شد برای ایجاد کمپین #نه_به_انتقال_آب_کارون.
پیشرو این کمپین یک طلبه است. یک طلبه غیر خوزستانی! نامش محمدمهدی است. سید محمدمهدی صدرالساداتی. 30 سال دارد. از قم به اهواز آمده تا نسبت به افزایش کشت درخت کهور در خوزستان هشدار دهد. چون طی تحقیقاتی که در 2 سال اخیر داشته آن را برای محیط زیست مضر می‌داند.

اینجا اهواز است، تهران! صدای ما را داری؟

آیا خوزستان نقشی در تصمیم‌سازی و تصمیم‌گیری برای انتقال و یا عدم انتقال آب از سرچشمه‌های کارون دارد؟ در حال حاضر قطعا خیر. درست یا غلط بحث مدیریت منابع آبی و اتخاذ سیاست‌های کلان کشور در تهران صورت می‌گیرد. تا بوده همین بوده. شاید به همین خاطر است که برخی از مردم [به اشتباه] دعا می‌کنند که گردوخاک‌ها به تهران برسد.

صادق زیباکلام: نمیدانم انتقال آب کارون کار درستی است یا خیر!/روحانی هم در مدیریت آب آینده‌نگر نیست

فرهنگ جنوب/علی سواری:
همه دکتر صادق زیباکلام استاد دانشگاه تهران را می‌شناسیم. به صراحت می‌توان گفت در بین سیاسیونِ دانشگاهی جز او سلبریتی دیگری وجود ندارد. فرد جسوری که در همه زمینه‌ها و موضوعات اظهارنظر کرده و می‌کند. خصوصا موضوعات کلان. جای خالی نظراتش را در زمینه مدیریت آب کشور حس کردم. سخن نخستش بعد از تماس این بود که زمانش محدود است و گفتگو طولانی نشود. این شاید نخستین اظهار نظر زیباکلام در زمینه مدیریت آب کشور باشد. آن را در ادامه بخوانید:

همت بالای بنیاد جهادی راسخون برای ‌‌خدمت به محرومان

در زمانی که اکثر جوانان سرگرم زندگی خویش هستند عده‌ای نیز در گوشه و کنار این کره خاکی به آبادانی زندگی هم نوعانشان می‌پردازند. تلاش برای ایجاد توازن برای یک زندگی ساده به همراه حداقل‌های لازم را «جهاد» خود تعریف کرده‌اند و گام در عرصه مبارزه با اهریمن محرومیت گذاشته‌اند.

علاقه پوریا اشتری مسئول بنیاد جهادی راسخون به دوره دانشجویی باز می‌گردد و اکنون نیز پس از فارغ‌التحصیلی بار دیگر آستین جهادی خویش را بالازده و مجموعه‌ای را با محوریت خدمت به محرومین راه‌اندازی کرده است. این جوان 23 ساله هم اکنون مشغول گذراندن خدمت سربازی است و لیسانس نرم افزار دارد. آنچه که در ادامه می‌خوانید اهم مطالب و مشروح گفتگوی جالب و خواندنی علی سواری با این جوان جهادی است.

به امید رستگاری

فیلم سینمایی رستگاری در شاوشنک (The Shawshank Redemption) را بار‌ها و بار‌ها تلویزیون ما پخش کرده است، فیلمی که روایت به زندان افتادن غیر عادلانه اندرو دوفرین قهرمان اصلی فیلم است. این بانکدار جوان در حالی به جرم قتل همسرش به حبس ابد در زندان ایالتی شائوشنک محکوم می‌شود که خودش تأکید دارد که جرمی مرتکب نشده است و حکم قاضی کاملا غلط و ظالمانه است.

چرا کار به اینجا کشید؟ / گزارش تحلیلی درباره وضعیت استان خوزستان و عملکرد ما

روزنامه فرهنگ جنوب/علی سواری:
شاید تا ۲۰ سال پیش به مخیله کسی خطور نمی‌کرد که جلگه خوزستان قرار است با مساعدت دولتمردان به نماد بیابان‌زایی، خشکی و فرسایش خاک تبدیل شود. هیچ‌کدام باور نداشتیم جلگه خوزستانی که همیشه رودهای دائمی پر آب در طول سال داشته را در حال دفن شدن زیر خاک ببینیم. حالا دغدغه و مطالبه نخست مردم خوزستان سلامت است نه اشتغال و امنیت و یا هر چیز دیگر. حالا خوزستان...
آری ما نیز می‌توانیم ساعت‌ها از حال بد خوزستان و سرفه‌های دردآور کودکانمان بگوییم و گوشه‌ای بنشینیم و اشک بریزیم و مسببان این وضع را نفرین کنیم. اما چه فایده؟ تا کی باید به گفتن ماوقع اکتفا کنیم؟ و صرفاً از وضعیت رنج‌آور خودمان روضه مکشوفه بخوانیم؟ چاره کار حتماً جز این است که صرفاً به بازگویی درد‌ها بسنده کنیم.
همه درد را می‌شناسیم و بلکه هر روز با گوشت و پوست و استخوانمان لمس می‌کنیم. و مدعی هستیم درمان را هم می‌شناسیم. پس بیایید به این سؤال مهم و حیاتی بپردازیم که چرا؟ چرا همچنان خوزستان با سرعت تمام به سمت نابودی حرکت می‌کند و اعتراض و انتقاد ما بی‌ثمر بوده است؟ حلقه‌های مفقوده این گره کجاست که فریادهای مردم ما را اب‌تر کرده است؟ و به طور مشخص چرا خوزستان در زمینه آب نتوانسته حق خود را از دولت بگیرد؟ سؤالی که بنا دارم در پی پاسخ آن باشم.

سخن نخست | برای شدن

در مسیر شدن برای من بدعت یا آورده جدیدی نیست. همان است که بود. حرکتی که از اردیبهشت 89 به صورت جدی آغاز کردم. با عنوان پرسش‌های علی. اما دیگر نمی‌توانستم این همه پراکندگی و عدم تناسب را تحمل کنم. برای موثِر و موثَر بودن باید یک پکیج برای خودم معرفی می‌کردم. پکیجی که برند خود را دارد. زبان خود را دارد. ادبیات و نشانه‌های خود را دارد. ایده خود را دارد. مقوا نیست و برای خودش شخصیت دارد. هویت دارد. حرف دارد. ایده دارد.
بسترها و زمینه‌های فعالیت من همان هستند که بودند. اینگونه فعالیت کردن هم برای من جذاب‌تر است. هم برای مخاطب قابل فهم‌تر. این سر و سامان دادن به فعالیت‌های مجازی از این حیث اهمیت بالاتری یافته است که به هر حال اینجا به نوعی محل کسب و کار من شده است.
پس صادقانه در این فعالیت‌های مجازی اهداف مادی نیز دارم. و این را خلاف علاقه و دغدغه خود نمی‌دانم.
یا علی