در رشته پرتاب دیسک وقتی ورزشکار دیسک را رها می‌کند تا وقتی که دیسک به زمین نخورده نه تنها نگاهش را از دیسک برنمیدارد بلکه هیچ اقدام دیگری انجام نمی‌دهد. و به عبارتی با نگاهش، با فریادهایش و با تحرکاتش دیسک را مشایعت می‌کند تا به زمین برسد.
این کنش ناخودآگاه اکثر ورزشکاران است. چه در رشته فوتبال هنگام شوت توپ به سمت دروازه و چه هنگام رها کردن تیر از چله کمان.
چون ورزشکار تا زمانی که نبیند تیر، توپ یا دیسک به هدف نرسیده به آرامش نمی‌رسد و کار خود را تمام یافته نمی‌داند.
چند سالی است ما مردم خوزستان، برای مطالبه خواسته‌های خود دست به اقدامات مختلفی می‌زنیم. خصوصا در زمینه حفاظت از محیط زیست و منابع آبی استان. از تشکیل زنجیر انسانی در ساحل کارون گرفته تا کمپین‌های تبلیغاتی چون همین کمپین اخیر «نه به انتقال آب کارون». ولی انگار در ضمیر ناخودآگاه ما اینگونه ثبت شده که اقدامی را انجام دهیم و بگذریم و نگاه نکنیم که آیا منجر به نتیجه می‌شود یا خیر.
گزارشی می‌نویسیم، عکسی می‌گیریم، هشتگ می‌زنیم، رهایش نکنیم به امان خدا. کارمان دم بریده و ابتر نگذاریم. برای مثال همین کمپین تبلیغاتی«نه به انتقال آب کارون» را تا وقتی که به نتیجه نرسیده است دلیلی ندارد رها کنیم. که اگر رها کنیم نه تنها اقدامات ما بی‌فایده خواهد بود بلکه اثر ضد خود خواهد داشت. یعنی به مسئولان این پیام را منتقل کردیم که تحت تأثیر فضاسازی و بدون پشتوانه یک موج کاذبی ایجاد کردیم و گذشتیم. و گرنه چه دلیلی دارد کارمان را ابتر بگذاریم؟
علی سواری

منتشر شده در روزنامه فرهنگ جنوب سال بیست و یکم | شماره 3817 | شنبه 28 بهمن ۱۳۹۶