«مدیریت منابع آب در ایران مبتنی بر پارادایم مدیریت بحران است. اقدام‌ها تنها زمانی صورت می‌پذیرند که مشکلات به قدری جدی باشند که مانع از حرکت شوند.» این سخن یکی از دانشمند حوزه آب را در دوره مدیریت عیسی کلانتری، معاون محیط زیست رئیس جمهور بهتر می‌توان درک و لمس کرد.

عیسی کلانتری در آخرین اظهارات خود اذعان کرد: «نباید هیچ بار جدیدی بر بیلان آبی کشور اضافه کنیم بنابراین از این پس به هیچ صنعت آب‌بری در مناطق بی‌آب یا کم آب کشورمجوز نمی‌دهیم زیرا بحران آب، مهم‌ترین تهدید محیط زیست کشور است. هیچ کس مخالف رشد کشور و حمایت از تولید داخلی نیست اما به هر قیمتی نباید از تولید داخل حمایت کرد. برای حفظ منافع ملی باید قیمت آب در تولید داخل محاسبه و اعلام شود.»

اظهارات کلانتری در نقد گذشته اگر چه شجاعانه بوده و هیچ مسئولی تا کنون جسارت ایراد چنین اظهاراتی را نداشته است اما در شرایط بی‌آبی فعلی  مخالفت با ایجاد صنایع آب‌بر در مناطق کم آب هیچ شاهکار بزرگی نیست چرا که کارهایی که نباید می‌شده، شده و این موضع‌گیری‌ها  دیرهنگام و بی‌اثر است.

در حال حاضر موضع‌گیری درباره صنایع پر مصرف و آب‌بر در کویر و پروژه‌های انتقال شجاعت می‌خواهد. تصمیم‌گیری عاقلانه درباره این پروژه‌هاست که مدیریت مقتدر می‌خواهد.

کلانتری در بخش دیگری از سخنرانی خود افزود: «سرعت و روند بیابانی شدن در کشور در حال افزایش است. محیط زیست باید قبل از اجرای پروژه‌ها و طرح‌های مخرب، سیاست‌ها و استراتژی‌های خود را ابلاغ و دستگاه‌های مرتبط را مکلف به اجرای این سیاست‌ها و استراتژی‌ها کند. مردم نباید تاوان و هزینه کم‌کاری و غفلت‌های مدیران را بدهند.»

اظهارنظر درباره این بخش از سخنان معاون رئیس جمهور به این جهت کار بیهوده‌ای است وقتی بدانیم که یکی از سکانداران سیاست‌های چهار دهه اخیر که کلانتری به نقد آن می پردازد، خود او است و این از تناقضات امروز ما است که بحران‌سازان برای نجات زیست‌بوم و امنیت کشور در پشت تریبون‌های حکومت قرار گرفته‌اند.

این در حالی است که ما هنوز زخم تاکید و اصرار ایشان بر وجود بیش از ۵ میلیارد متر مکعب آب مازاد در استان خوزستان را به سینه داریم.

منتشر شده در روزنامه فرهنگ جنوب / 26 فروردین 96

منتشر شده در خبرگزاری فارس: http://fna.ir/blio2c