شاید سال 82 یا 83 بود خوب خاطرم نیست، فقط مطمئنم نوجوان بودم شاید 13 سال بیشتر نداشتم. یکی از آشنایانمان هر بار که به خانه ما می‌آمد درباره سدسازی با ما حرف می‌زد. تمام این سدسازی‌ها را به چالش می‌کشید و آن‌ها را خیانت به آینده خوزستان می‌دانست. و اصرار داشت که این سدسازی ها سبب تغییر اکوسیستم منطقه و خوزستان خواهد شد و همه چیز را برهم خواهد زد. خوب یادم هست که خانواده ما از شنیدن اینچنین نظراتی شگفت‌زده می‌شدند؛ تا جایی که یک بار او را به ضدیت با نظام متهم کردیم!
تحصیلات خاصی نداشت مردی حدودا 30 ساله با مدرک دیپلم ریاضی. آخرین باری که درباره خشک شدن کارون و خوزستان حرف زد، من عصبی شدم و به حرف آمدم، به او گفتم: «تو چه میفهمی سدسازی چیه؟ همه دنیا دارن سد میسازن، این سدها افتخار ماست و ...».
اینکه منِ نوجوان اینگونه به او پاسخ دادم باعث ناراحتی‌اش شد. جوری که از آن به بعد هیچوقت در این رابطه با ما حرفی نزد.
بگذریم که مدتی او برای درآوردن یک لقمه نان حلال مقیم عراق شد تا در آنجا کارگری کند. اینکه فاصله از خانواده‌ مشکلات بزرگی برای او و خانواده‌اش به وجود آورد و باعث شد خانواده‌اش از هم بپاشد را هم کاری ندارم. بگذریم از اینکه حالا آنقدر درگیر درآوردن یک لقمه نان حلال کارگری است که شاید حتی فرصت نکند به جزایر وسط کارون نگاه کند چه رسد به اینکه به این موضوعات فکر کند و نظر بدهد. از همه این‌ها بگذریم که همه این‌ها حاشیه است! می‌خواهم بگویم من هم مقصرم که تحمل شنیدن نظرات مخالف ولو مخالف سیاست‌های کلی و کلان را نداشتم. من هم مقصرم که این صدای کوچک را در نطفه خفه کردم.
منتشر شده در روزنامه فرهنگ جنوب 7 اسفند 96