چرا کار به اینجا کشید؟ / گزارش تحلیلی درباره وضعیت استان خوزستان و عملکرد ما

روزنامه فرهنگ جنوب/علی سواری:
شاید تا ۲۰ سال پیش به مخیله کسی خطور نمی‌کرد که جلگه خوزستان قرار است با مساعدت دولتمردان به نماد بیابان‌زایی، خشکی و فرسایش خاک تبدیل شود. هیچ‌کدام باور نداشتیم جلگه خوزستانی که همیشه رودهای دائمی پر آب در طول سال داشته را در حال دفن شدن زیر خاک ببینیم. حالا دغدغه و مطالبه نخست مردم خوزستان سلامت است نه اشتغال و امنیت و یا هر چیز دیگر. حالا خوزستان...
آری ما نیز می‌توانیم ساعت‌ها از حال بد خوزستان و سرفه‌های دردآور کودکانمان بگوییم و گوشه‌ای بنشینیم و اشک بریزیم و مسببان این وضع را نفرین کنیم. اما چه فایده؟ تا کی باید به گفتن ماوقع اکتفا کنیم؟ و صرفاً از وضعیت رنج‌آور خودمان روضه مکشوفه بخوانیم؟ چاره کار حتماً جز این است که صرفاً به بازگویی درد‌ها بسنده کنیم.
همه درد را می‌شناسیم و بلکه هر روز با گوشت و پوست و استخوانمان لمس می‌کنیم. و مدعی هستیم درمان را هم می‌شناسیم. پس بیایید به این سؤال مهم و حیاتی بپردازیم که چرا؟ چرا همچنان خوزستان با سرعت تمام به سمت نابودی حرکت می‌کند و اعتراض و انتقاد ما بی‌ثمر بوده است؟ حلقه‌های مفقوده این گره کجاست که فریادهای مردم ما را اب‌تر کرده است؟ و به طور مشخص چرا خوزستان در زمینه آب نتوانسته حق خود را از دولت بگیرد؟ سؤالی که بنا دارم در پی پاسخ آن باشم.