محرم آمد، محرم هر ساله می‌آید. چه باشیم و چه نباشیم. چه بخواهیم و چه نخواهیم این پرچم بالاست و بالاتر میرود. و تا هست هیئت و موکب هست. تا هست پیراهن مشکی عزا هست. تا هست تعزیه و زنجیر و نذر و اشک هم هست. این راهی است که 14 قرن پیش آغاز شده و پایان ندارد.
اما محرم امسال با محرم سال گذشته تفاوت دارد. چون شرایط جامعه امروز با سال گذشته متفاوت است. که این ذات محرم است که با زندگی مردم عجین است. که با روح و روان مردم مرتبط است. که با حال و هوای جامعه همراه است.
اما چه تفاوتی؟ اگر در سال گذشته همسایه‌ای داشتید که با حقوق یک میلیون تومانی امرار معاش می‌کرد امسال این خانواده از پس مخارج روزانه خود برنمی‌آید. اگر زوج جوانی می‌شناسید که مستاجرند، اقساط دارند، و دخل و خرجشان یکسان بود امسال در بازپرداخت‌های خود با مشکل مواجه شده‌اند. اگر در سال پیش برادر کارگرتان توانایی تامین مایحتاج خانه را به صورت عادی داشت امسال در تهیه ضروری‌ترین نیازهای خانه مشکل برخورده است. اگر در سال پیش یک نفر با حقوق یک ماه یا دو ماه می توانست یک کولر گازی پنجره‌ای نو خریداری کند اکنون با آن پول توانایی خرید یک کولر آبی را هم ندارد! و...
زندگی امسال متفاوت با زندگی سال گذشته است. به این خاطر معتقدم امسال محرم متفاوتی را داریم. اگر در این سختی در کنار هم نباشیم، آیا عزاداریمان ارزشی دارد؟
محرم پویا است. زنده است. و با زندگی مردم عجین است، پس ماهم باید پویا عزاداری کنیم. محرم هر ساله با رنگ و بوی مردم همراه می‌شود و لحظه‌های مردم را لمس می‌کند. حالا این ماییم که هنرمان را نشان دهیم که چگونه امسال رنگ و بوی حسین (ع) می‌گیریم. در نذرها، در برگزاری مراسم. و در اشک‌هایمان...
مثلا چه کسی گفته حتما باید غذا نذری بدهیم؟ چه اشکالی دارد یک بار دفتر و مداد و خودکار نذر کنیم و به کودکان پایین شهر بدهیم؟ چه کسی گفته فقط دادن شله زرد است که اجر و ثواب دارد ولی تامین خرج درمان چند بیمار ثواب ندارد؟ اگر هم اصرار به کار با فضیلت اطعام داریم چرا باید فقط همسایه‌ها و فامیل‌مان از آن بخورند؟ چرا در مناطق ضعیف شهر توزیع نکنیم؟ یا اصلا یک بار در منطقه‌ای محروم کیسه‌های برنج را نپخته توزیع کنیم! و...
همینطور در هیئات و مواکب می‌توانیم کارهای متفاوتی بکنیم. مثلاً گوشت را از غذاهای خود حذف کنیم و عوضش شهریه دانشجویان کم‌بضاعت هیئتمان را بپردازیم. و...